สวนฝันวรรณศิลป์(ร้อยแก้ว): คืนหัวใจ

คืนหัวใจ

โดย

รุจิเรข อภิรมย์

******************************

๑

ก่อนวันจาก

แดดยามสายเริ่มร้อนจัด แต่ตรงใต้ร่มเงามะพร้าวเตี้ย ๆ ต้นหนึ่งริมถนนสายใหม่ซึ่งตัดตรงไปยังชายทะเลบางตาวา อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานีนั้น กว้างพอที่จะขจัดความร้อนลงได้บ้าง หนุ่มสาวสองคนได้มาพบกันที่นั่น ฝ่ายชายดึงภาพถ่ายขนาดโปสการ์ดออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านซ้าย แล้วสลักลงไปหลังภาพด้วยประโยคที่ส่อถึงอารมณ์ฝันของเจ้าของอย่างเต็มที่

"สายจ๋า, ขณะนี้คุณอยู่ที่ไหน สัญชัยกำลังเพรียกหาคุณอยู่"

เขาส่งภาพนั้นให้เธอ สีหน้าหญิงสาวงวยงง รับภาพนั้นมาดูด้านหน้าแล้วพลิกดูด้านหลัง ดวงตาเบิกกว้าง ถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ

"ตายจริง สัญชัย, ทำไมจึงเขียนอย่างนี้เล่าคะ ?"

เขาหัวเราะบ้าง แต่เสียงปร่า-เขิน จ้องหน้าสายทิพย์เหมือนจะพิมพ์ภาพนั้นไว้ในดวงใจ

"เพื่อความสัมพันธ์อันแนบแน่นของเรา และเพื่อการจากที่อาจยาวนานกว่าเราจะได้มาพบกันอีก หวังว่าข้อความข้างหลังภาพนี้พอจะเตือนสายได้บ้าง"

๒

สัญญาดั่งเสียงลม

ใบไม้สีน้ำตาลถูกลมเป่าปลิดขั้วจากต้นซึ่งขึ้นอยู่บริเวณนั้นให้ปลิวร่วงลงมาใกล้ ๆ กับที่คนทั้งสองยืนอยู่ สัญชัยก้มลงมองใบไม้ด้วยหัวใจสั่นไหว ก่อนจะกล่าวเสียงล้าอ่อนแรง

"ผมลาราชการมาเพื่อพักผ่อน รักษาตัว อีกสอง-สามวันก็จะครบกำหนด ต้องรีบกลับกรุงเทพ งานที่นั่นกำลังรออยู่"

ใบหน้าหญิงสาวสลดวูบ เสียงหลุดลอดมาเหมือนไม่คาดฝันกับเรื่องราวที่รับรู้

"หรือคะ" ใจหายวูบ อดถามมิได้ "แล้วสัญชัยจะกลับมาที่นี่อีกไหม"

"กลับมาซีครับ" เขารีบตอบ "ต้องกลับมาแน่นอน หัวใจผมอยู่ที่นี่"

สายตาที่จ้องมองหญิงสาวเหมือนจะบอกอะไรบางอย่าง สายทิพย์ไม่กล้าสบตาเขาให้เนิ่นนาน แสร้งมองไปทางนกเล็ก ๆ สองตัวที่คลอเคล้ากันอยู่บนกิ่งไม้ใกล้ ๆ นั้น

"จะกลับมาเมื่อไหร่คะ ?" ถามอีกครั้งเหมือนจะคาดคั้น

สัญชัยลังเล เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ยากแก่การตัดสินใจ แต่ในที่สุดก็ให้สัญญา

"ก่อนสิบสามเมษายน ผมจะกลับมาเล่นสงกรานต์กับสายที่นี่" เขาเอื้อมมือไปจับปลายนิ้วของเธอ บีบเบา ๆ

"คอยผมนะ" ตอกย้ำอย่างอาวรณ์

หัวใจสายทิพย์สั่นไหว หลุดปากออกมาแผ่วเบา
"ค่ะ สายจะคอย"

๓

ฝากไว้ด้วย...หัวใจดวงนี้

ต่างนิ่งเงียบกันไปชั่วขณะ ได้ยินแม้แต่เสียงลมที่พัดวู่หวิว นกเล็ก ๆ ระเริงร้องอยู่ในละเมาะไม้ใกล้ ๆ นั้น ไกลออกไป – บ้านของสายทิพย์ยืนตระหง่านสงบอยู่ท่ามกลางดงมะพร้าว หลังคาสังกะสีสะท้อนแสงจนนัยน์ตาพร่าพราย

สัญชัยลดสายตาลงจากสิ่งเหล่านั้น และเป็นขณะเดียวกับที่หญิงสาวเงยหน้าขึ้น ตาต่อตาจึงสบกัน แล้วเขาก็ได้เห็นรอยยิ้มที่บอกถึงความรู้สึกจากส่วนลึกของหัวใจเธอ สายทิพย์บอกเขาด้วยสำเนียงค่อนข้างเบา

"สัญชัย คอยสายอยู่ที่นี่สักครู่นะคะ" เห็นสัญชัยจ้องมองสงสัย เธอรีบบอกเหตุผล "สายจะกลับไปที่บ้าน ครู่เดียวเท่านั้นค่ะ แล้วสายจะกลับมาหาสัญชัย"

"ไปทำไม ?"

"ธุระบางอย่าง รอนะคะ สายไปล่ะ"

ผละออกไปอย่างรวดเร็ว

สัญชัยมองตามหลังร่างโปร่งประเปรียวนั้นไปจนลับตา

มีอะไรหลายอย่างที่น่ารักและมารวมอยู่ในตัวของเพื่อนสาวตาคมดำขลับคนนี้ ยามใดได้พบ – ใกล้ชิดกับเธอ เขาไม่อยากนึกถึงอดีตอันมีแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวและทุกข์ทรมาน ไม่อยากคิดถึงอนาคตซึ่งมีแต่ความมืดมิดเหมือนถูกกักขังอยู่ในห้องทึบ สัญชัยอยากมีแต่ปัจจุบันอันเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขสดชื่นเพราะมีสายทิพย์อยู่ใกล้ ๆ

เขาถอนหายใจ ทรุดตัวลงนั่งที่โคนมะพร้าว คอยสายทิพย์ด้วยหัวใจว้าวุ่นสับสน

สิบนาทีผ่านพ้นไปอย่างเชื่องช้า สายทิพย์จึงกลับมาพร้อมภาพถ่ายขนาดโปสการ์ดใบหนึ่ง

มือซึ่งถือภาพถ่ายและปากกาสั่นระริก เอ่ยถามสัญชัยด้วยเสียงเหนื่อยหอบ ค่อนข้างประหม่า

"ภาพถ่ายสายเอง จะมอบให้สัญชัยเป็นที่ระลึก แต่เขียนสลักข้อความว่าอย่างไรดีคะ"

สัญชัยมองใบหน้าสีชมพูเปล่งปลั่งเพราะแรงฉีดของโลหิต อย่างตื่นตลึง ตอบเสียงเบา

"เขียนตามที่หัวใจของสายอยากจะบอก"

เธอก้มหน้า ใจเต้นระทึก เม้มริมฝีปากนิ่งงันอยู่ครู่ใหญ่ ในที่สุดก็ตัดสินใจสลักอักษรลงหลังภาพด้วยลายมือเรียบง่ายสวยงาม

"แด่สัญชัย มิตรใหม่ที่สายพอใจที่สุดค่ะ"

เพียงสายทิพย์ยื่นภาพนั้นให้เขา สัญชัยรีบรับเอามาทาบที่หน้าอกเบื้องซ้ายซึ่งหัวใจกำลังไหวระริก พร้อมกล่าวช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำจากส่วนลึกของหัวใจ

"...แม้เพียงภาพซาบซึ้งตรึงใจแล้ว

ถึงดวงแก้วแววฟ้าค่านับแสน

มาขอแลกแปลกปลอมไม่ยอมแทน

จะหวงแหนภาพสายจวบวายปราณ"

สายทิพย์สีหน้าแดงระเรื่อ หลบสายตา สะเทิ้นเอียงอาย

"อย่าให้ถึงอย่างนั้นเลย" บอกพร้อมรอยยิ้มประทับใจ

"ผมจะรักษาภาพของสายและคำพูดของผมเอาไว้ชั่วชีวิต"

"ขอบคุณค่ะ สายก็จะรักษาภาพถ่ายของสัญชัยไว้ให้ดีที่สุดเช่นเดียวกัน" สัญญาด้วยเสียงสั่นพลิ้ว

"เท่านั้นหรือ ?" เขาซัก นัยน์ตาเป็นประกาย

"จะไม่ลืมสัญชัย มิตรใหม่ที่น่ารักของสายด้วยค่ะ" รอยยิ้มที่ระบายไปทั่วใบหน้า ดวงตาที่ใสซื่อ สร้างความประทับใจให้สัญชัยสุดพรรณนา

"หมดแค่นี้เอง ?" พยายามจะหยั่งลึกลงไปอีก

"ค่ะ ... " เป็นเสียงที่เบา บาง และจางหายไปกับสายลม

"แล้วหัวใจของผมที่ฝากเอาไว้ ..." น้ำเสียงของสัญชัยเกือบมิได้แตกต่างไปจากน้ำเสียงของสายทิพย์สักเท่าใดนัก หลุดปากออกไปแล้ว เขาระลึกได้ สะดุ้ง ใจหายวาบ เมื่อรู้สึกตัวว่าได้ทำสิ่งที่ไม่บังควร

ความเงียบแผ่ซ่านไปทั่วบริเวณนั้น

สัญชัยอดมีความหวังมิได้ว่า สิ่งที่กำลังคุกคามชีวิตเขาอยู่นั้นจะต้องพ่ายแพ้แก่เทคโนโลยีสมัยใหม่ที่โลกกำลังก้าวหน้าไปอย่างรวดเร็วอย่างไม่มีอะไรหยุดยั้งได้ เขาจึงตัดสินใจทำลายความเงียบ

"หัวใจของผม ผมมอบให้สายเพียงคนเดียว ไม่คิดจะเอาคืนมาอีก" เขาบอกหนักแน่น เอื้อมมือไปจับมือหญิงสาวมากุมไว้ ทะนุถนอม "สายกรุณาเก็บมันไว้ให้ดี ช่วยทะนุถนอมมันด้วยนะ"

ต่างเงียบเสียงกันไปอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่หัวใจกำลังเต้นระทึก โดยเฉพาะสัญชัย หัวใจเต้นแรงจนน่ากลัว เขาบีบมือเธอเบา ๆ สายทิพย์โลหิตฉีดแรง ร้อนวูบวาบไปทั่วร่าง เธอค่อย ๆ แกะมือของเขาออก

"สายจะไม่จากสัญชัยไปที่ไหนอีกค่ะ" แม้จะไม่ดังนักแต่สัญชัยได้ยินเสียงนั้นชัดเจน เขาค่อย ๆ ปล่อยให้มือเธอมีอิสระอย่างแสนเสียดาย

"ขอโทษ ลืมตัว..."

"ค่ะ ลืมตัว ... " รอยยิ้มที่ระบายทั่วใบหน้าเนียนงามทำให้สัญชัยมองซึ้ง มีความสุขบอกไม่ถูก

ความเงียบปกคลุมทั่วบริเวณนั้นอีกครั้ง ได้ยินนกเล็ก ๆ ส่งเสียงร้องจิ๊บ ๆ อยู่ที่ชายป่า สายลมโชยพัดเป็นครั้งคราว เหมือนจะช่วยหอบเอาความคิดของสองหนุ่มสาวไปรวมกันไว้ ณ ที่เดียวกัน

สัญชัยมองสายทิพย์ด้วยสายตาเปี่ยมประกายแห่งความรัก ต่างยิ้มให้กันอย่างเก้อเขิน

เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของสายทิพย์สลดวูบ พร้อมเสียงพึมพำอ่อนระโหยจนผู้ฟังรู้สึกใจหายตามไปด้วย

"พรุ่งนี้ สัญชัยต้องเดินทางกลับกรุงเทพ"

"ครับ หัวใจผมที่ฝากไว้สายช่วยรักษาให้ดีนะ เดือนเมษายนผมจะกลับมาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง"

"ค่ะ สายจะคอย" สัญญาหนักแน่น "สัญชัยอย่าลืมสายนะคะ"
ก่อนจากกันวันนั้น เขาไม่ลืมกำชับสายทิพย์ด้วยบทกลอนสั้น ๆ ว่า

... “รูปและสาส์นวารแนบแอบใต้หมอน

ยามจะนอน นอนด้วย ช่วยกล่อมสาย

ยามหงอยเหงาเปล่าเปลี่ยวอยู่เดียวดาย

ต่างเรือนกายใต้หมอนหนุนเพื่อนคุณมี”

“คอยผมนะ ที่รัก” เขากำชับอีกครั้ง แล้วหันหลังเดินจากที่นั้นไป

๔

จนกว่าจะพบกันอีก

ขบวนรถด่วน สุไหงโก – ลค...กรุงเทพ ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากสถานีโคกโพธิ์(ปัตตานี)อย่างเชื่องช้า สายทิพย์ยืนโบกผ้าเช็ดหน้าจนกระทั่งใบหน้าของสัญชัยค่อย ๆ เลือนหายจากสายตา ... ไม่ช้านัก...โบกี้สุดท้ายก็ไม่สามารถมองเห็นได้อีก คงทิ้งไว้แต่รางเหล็กคู่ขนานยาวเหยียดไปแสนไกลเช่นนั้นดุจวันที่แล้ว ๆ มา

สายทิพย์มองเหมือนจะตั้งปัญหากับหัวใจเธอ แต่ก็ไม่อยากคิดอะไรให้มากไปกว่า เธอเริ่มต้นคอยสัญชัยแล้วตั้งแต่วินาทีแรกที่รถไฟเคลื่อนตัวออกจากสถานีโคกโพธิ์(ปัตตานี)นั่นเอง

๕
คืนหัวใจ

สายทิพย์พยายามเร่งให้คืนวันผ่านไปโดยรวดเร็ว

สิ้นเดือนมีนาคม เธอลุกขึ้นตั้งแต่ตอนเช้าตรู่เพื่อจะดึงปฏิทินแผ่นสุดท้ายซึ่งพิมพ์ตัวเลขบอกเป็นเครื่องหมายเอาไว้ว่า วันที่ ๓๑ มีนาคมนั้นให้หลุดออกไป ขณะเดียวกันก็มองตัวเลขของเดือนใหม่ด้วยจิตใจระทึก

วันที่ ๑ เมษายน – เออ ช่างเป็นวันเริ่มต้นของเดือนที่มีความหมายต่อเธอกระไรเช่นนั้น

สัญชัยจะกลับมา !
เธอพึมพัมพูดกับตัวเอง

ตลอดทั้งวัน สายทิพย์อดมิได้ที่จะสำรวจดูความบกพร่องของบ้านเรือน ซึ่งแม้จะได้จัดไว้อย่างดีแล้วก็ตาม เธอไม่ต้องการให้เขามาเห็นหรือพบกับสิ่งที่ไม่สดชื่นในวันแรกของการได้มาเจอกัน พร้อมกันนั้นก็คอยเงี่ยหูฟังเสียงเครื่องยนต์ของรถประจำทางที่จะมาหยุดส่งคนโดยสารที่หน้าบ้านของเธอด้วย

สัญชัยมาตามสัญญา แต่ ...

เกือบจะไม่เหลือริ้วรอยใดไว้ให้เห็นว่าเขาเป็นสัญชัยคนเดิม

เพียงสบภาพของเขาเท่านั้น สายทิพย์ตกตะลึง พอได้สติ เธอผวาเข้าไปกอดเขาแนบแน่น มิไยว่าเบื้องหลังของสัญชัยจะมีผู้หญิงร่างสะคราญคนหนึ่งก้าวตามมา

สัญชัยเบือนหน้าออกไปทางหนึ่ง พยายามผลักดันสายทิพย์ให้ถอยห่างออกไป แต่สายทิพย์กำลังลืมตัว กอดแนบแน่นจนสัญชัยมีอาการเหนื่อยหอบ ออกคำสั่งด้วยเสียงแหบเครือ

"เพื่อนรัก ออกห่างจากตัวผมเดี๋ยวนี้"

"สัญชัย" หลุดเสียงออกมาอย่างงุนงง แผ่วเบา

สายทิพย์เงยหน้ามองดูเขาแล้วผละออกไปอย่างไม่รู้สาเหตุ

"เราไม่สามารถเป็นของกันและกันได้อีก" สัญชัยกระเส่าเสียงสั่นพร่า ออกเดินไปยังอีกมุมหนึ่งของห้อง นั่งลงบนเก้าอี้นวมโดยอาการโผเผ ใบหน้าเผือดซีด

"สัญชัย ... " สายทิพย์เอ่ยเรียกอีกครั้ง น้ำตาไหลพราก

สัญชัยฝืนยิ้มที่มุมปากนิดหนึ่ง สายตาเหลือบมองปฏิทิน

"วันที่หนึ่งเมษายน ผมมาตามสัญญา แต่... " เสียงเขาขาดหายไปอย่างอิดโรย แสดงความเหน็ดเหนื่อยออกมาให้เห็น "ที่รัก เราไม่ควรพบกันเลย"

ใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วยิ่งเผือดลงไปอีก

"ผมไม่เคยคิดว่าเราจะมาพบเพื่อที่จะพรากไปจากกัน" สายตาเขาปรายไปทางหญิงสาวที่ติดตามมา พลางพูดกับสายทิพย์ด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจน

"สายไม่ต้องคอยผม เราหมดโอกาสที่จะได้แต่งงานกันแล้ว"

"สัญชัย !" สายทิพย์อุทาน มือทาบอก "หมายความว่า ... "

"ครับ ... " สัญชัยรับคำด้วยความปวดร้าวใจ กรามบดเข้าหากันแน่น เขาต้องใช้ความอดทนเหลือที่จะกล่าว เมื่อพูดว่า "ผมมาเพื่อจะคืนหัวใจ ... "